လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္သံုးဆယ္ ၊ က်ေနာ့အသက္ ဆယ့္ေလး ၊ ဆယ့္ငါးေလာက္မွာ
က်ေနာ္က မီးရထား ဘူတာ႐ံုနဲ႔ ဓါတ္တိုင္ ဆယ္တိုင္စာေလာက္ေဝးတဲ့ ေနရာမွာ
ေနပါတယ္။ ဘူတာ႐ံုရဲ႕ အနီးအနားမွာ ေနတာဆိုေတာ့ ဘူတာ႐ံုနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့
သတင္းစကားေတြကလည္း မၾကားခ်င္ပဲ ၾကားေနခဲ့ရတယ္။ စၾကၤန္ ပလက္ေဖာင္းနဲ႔
တြဲၾကားမွာ က်လို႔ ေတာ္ၾကာေသျပန္ျပီ။ ရထားအထြက္ မရမကလိုက္တက္လို႔ ျပဳတ္က်
ေသျပန္ျပီ။ ရထားဝင္လာတာ မသိပဲ လမ္းျဖတ္ကူးလို႔ တိုက္မိျပီး ေသျပန္ျပီ။
အရက္မူးျပီး ရထားလမ္းေပၚ အိပ္ေနလို႔ ရထားၾကိတ္ ေသျပန္ျပီ။ ဒီလို ခဏခဏ
ေသၾကျပီးတဲ့ေနာက္ ဘူတာ႐ံုမွာ သရဲေျခာက္တယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းကလည္း
ဟိုးေလးတေၾကာ္ေၾကာ္ ျဖစ္လာတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ည ကိုးနာရီေက်ာ္ရင္ အိမ္အျပင္
မထြက္ရဲၾကသေလာက္ ျဖစ္လာတယ္။ ဘူတာ႐ံုသြား လမ္းမၾကီးရဲ႕
တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာကလည္း ႏွစ္ခ်ိဳ႕ ကုကၠိဳလ္ပင္ၾကီးေတြ အုပ္ဆိုင္းေနျပီး
မိုးကိုေမွ်ာ္ၾကည့္၍ မျမင္ရေလာက္ေအာင္ပင္ ညအခါဆို ေမွာင္မိုက္ကာ
လူသူကင္းရွင္းေနတတ္တယ္။
အခု .. ဒီလမ္းမၾကီးေပၚမွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္။
အခ်ိန္က ဆယ့္တစ္နာရီ မတ္တင္း။ ဒီလမ္းေပၚကို က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ခ်င္လို႔
ေလွ်ာက္ေနတာမဟုတ္ပဲနဲ႔ မေလွ်ာက္မျဖစ္လို႔ ေလွ်ာက္ေနရတယ္။ ေနာက္ျပီး
က်ေနာ္ဦးတည္သြားေနတာက သရဲေျခာက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ဘူတာ႐ံုဆီကို။
အဲဒီကို က်ေနာ္သြားေနတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္က မၾကာက္တတ္လို႔လား။
မဟုတ္ပါဘူး က်ေနာ့အသက္ ဆယ့္ေလးႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတာ ေၾကာက္တတ္တာေပါ့။
ေၾကာက္လို႔လည္း တစ္လမ္းလံုး သိသမွ် မွတ္သမွ် ဘုရားစာေတြ ဂုဏ္ေတာ္ေတြ
ရြတ္ဖတ္ေနရတာ ပါးစပ္မွာေတာင္ အျမွဳပ္ေတြ ထလို႔။ မ်က္လံုးကလည္း
က်ီကန္းေတာင္ေမွာက္ ေဘးၾကည့္လိုက္ ေရွ႕ၾကည့္လိုက္ ေနာက္ၾကည့္လိုက္ေပါ့။
ျဗဳန္းဆို အနားကို ဘာေကာင္ၾကီးေရာက္လာမလဲဆိုျပီး ေတြးေတြးျပီးလည္း
ေၾကာက္ေနမိတယ္။ ၾကားဖူးနားဝ ရွိတဲ့ ပံုျပင္ေတြ ဒ႑ာရီေတြ
ယံုတမ္းစကားေတြထဲကလို ေခြးေသးေသးေလး ေပၚလာျပီး တစ္ျဖည္းျဖည္း ဆင္ေလာက္
အေကာင္အၾကီးၾကီး ျဖစ္လာေလမလား။ ညီေလး မီးတစ္တို႔ေလာက္ဆိုျပီး လာေျပာတဲ့သူက
လွ်ာၾကီး တစ္ေတာင္ေလာက္ ထုတ္ျပေလမလား။ အစ္ကိုၾကီး အစ္မၾကီးတို႔ရယ္
ထမင္းဖိုးေလးသနားပါဆိုတဲ့ သူေတာင္းစာၾကီးက နားရြက္တစ္ဖက္ ခင္းထိုင္ျပီး
နားရြက္တစ္ဖက္ ျခံဳထားေလမလား။ သစ္ကိုင္းေပၚမွာ တြဲခိုျပီး အနားေရာက္မွ
ဘြားခနဲ ကိုယ္ထင္ျပမယ့္ ေညာင္ပင္တေစ ၦနဲ႔မ်ား ေတြ႕ေလမလား။
က်ေနာ္ လမ္းသာေလွ်ာက္ေနရတယ္ ေနာက္ေက်ာက မလံုဘူး။ ျဗဳန္းဆို ေနာက္က
ပုခံုးလာပုတ္လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ထန္းပင္ေလာက္ျမင့္တဲ့ သရဲၾကီးမ်ား
ေတြ႔ေလမလားဆိုျပီး ေျခလွမ္းကို အျမန္ႏွဳန္းတင္ျပီး သုတ္ေျခတင္
ေလွ်ာက္ေနရတယ္။ တကယ္ဆို ဒီဘူတာကို လံုးဝ မလာခ်င္ပါဘူး။ အေဖက သူ႔ညီမ
(က်ေနာ့ေဒၚေလး) နယ္ကေန ဒီည ဆယ့္တစ္နာရီေခါက္နဲ႔ ပါလာမယ္။ သူက
မ်က္ေစ့သိပ္ေကာင္းဘူး သြားၾကိဳပါဆိုလို႔သာ လာခဲ့ရတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုး
ေၾကာက္စိတ္ေတြေၾကာင့္ ခၽြတ္ခနဲ အသံၾကားတာနဲ႔ ၾကက္သီးေတြ တစ္ျဖန္းျဖန္း
ထထေနတယ္။
ကတၱရာလမ္းဆံုးလို႔ ဘူတာ႐ံုသြားရာ ေျမနီလမ္းေလးကို
ခ်ိဳးဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဘူတာ႐ံုနဲ႔နီးလာျပီဆိုတဲ့အသိနဲ႔
ေစာေစာကေၾကာက္စိတ္ေတြ ပိုျပီးၾကီးထြားလာတယ္။ ေ႐ွ႕နားဆီမွာ ဘူတာရံုကို
လွမ္းျမင္ေနရပါျပီ။ သို႔ေပမယ့္ လူသူအရိပ္အေယာင္ေတာ့ လံုးဝမေတြ႔ရ။
အေဖာ္တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ ရေကာင္းရဲ႕ဆိုျပီး ဘူတာ႐ံုထဲဝင္ဝင္ခ်င္း
ရွာေဖြၾကည့္သည္။ ဒါေပမယ့္ လူရိပ္ျမင္ျပီးေဟာင္မည့္ ေခြးတစ္ေကာင္ပင္မေတြ႔ေပ။
ဘူတာ႐ံုေစာင့္ ကုလားအဖိုးၾကီးကေရာ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ။ လံုးလံုးမေတြ႔ရပါ။
ဆယ္မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဘူတာ႐ံုစၾကၤံမွာ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနမိတယ္။
တကယ္ဆို ဘူတာ႐ံုမွာ ရထားစီးခရီသည္ မရွိေတာင္မွ ေစ်းသည္ တစ္ဦးတစ္ေလေတာ့
ရွိေကာင္းတယ္။ အခုဟာက လံုးလံုးေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ျပီး
စိတ္ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ရာအတိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္မွတ္ေရာင္းေကာင္တာမွာ
တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ ရွိေကာင္းရဲ႕ဆိုျပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ …
ေအာင္မေလးဗ် .. နာ .. နာ .. နာ ..
ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေခါင္းမွဆံပင္အားလံုး
ေထာင္ထတက္သြားရတယ္။ လက္မွတ္အေရာင္း ေကာင္တာေပါက္မွာ
ထင္းထင္းၾကီးျပဴးထြက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာၾကီးတစ္ခု။ ဆံပင္ မ်က္ခံုးေမႊး
ႏွဳတ္ခမ္းေမႊး ပါးသိုင္းေမႊး သြားတံမ်ားဆြတ္ဆြတ္ျဖဴလို႔။
ကန္ကေလး မင္း .. ဘာလာလုပ္တာလဲ
အသံၾကားမွ ဘူတာ႐ံုေစာင့္ နာနာၾကီးမွန္း သိလိုက္ရ၍ စိတ္သက္သာရသြားရတယ္။
ဟာ .. နာနာၾကီးကလည္းဗ်ာ အသံေလးဘာေလး ေပးမွေပါ့
ဟ ေကာင္ေလးရ မင္းကို ငါဒီေနရာကေန ၾကည့္ေနတာၾကာျပီ မင္းတစ္ေယာက္ထဲ ဘာလာလုပ္တာလဲ
ရထားလာေစာင့္တာ နာနာၾကီးရ
ဒီေန႔ ရထားမလာဘူး
ဗ်ာ
ေအးဟုတ္တယ္ ပဲခူးမွာ ေရၾကီးေနလို႔ ခရီးစဥ္ဖ်က္ထားတယ္
ဟာဗ်ာ ဒုကၡပါပဲ
ဘာဒုကၡလဲကြ
အိမ္ကို တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္ရမွာမို႔လို႔ပါ
ေအး ျပန္မယ္ဆိုရင္လည္း သတိဝရိယနဲ႔သြားကြာ
ဘာ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ နာနာၾကီး
ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာ ညကေမွာင္ လကမသာေတာ့ ဆူးေညွာင့္ကန္သင္းေတြ သတိထားဖို႔ေျပာတာပါ
ေၾကာက္ပါတယ္ဆိုမွ ျဖဲေျခာက္ေနျပန္ျပီ။ ညကေမွာင္။ လကမသာ။ အခ်ိန္က
ညဥ္႔နက္သန္းေကာင္နီးပါး။ လမ္းေပၚမွာက ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း။ အျပန္ခရီရဲ႕
ေျခလွမ္းေတြက …
ဘူတာ႐ံုနဲ႔ ကိုက္ႏွစ္ဆယ္အကြာေလာက္ေရာက္ေတာ့ အသံတစ္ခုကို က်ေနာ္သတ္ထားမိလိုက္တယ္။
ဖလပ္ .. ဖလပ္ .. ဖလပ္ .. ဖလပ္
ရင္ေတြ တစ္ဒုန္းဒုန္းခုန္ျပီး လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ျဖစ္မိတယ္။
ဒီအသံ ဘယ္ကလာတာလဲ။ ဘယ္သူလဲ။ ဘာေကာင္လဲ။ လူလား ေခြးလား ေၾကာင္လား
ေလတိုက္တာလား သစ္ပင္လွဳပ္တာလား ဒါ ဒါမွမဟုတ္ နာနာဘာဝလား။ ဟံမေလး ေလး။
ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ေလွ်ာက္ရာက ရပ္။ ေနာက္ျပန္ ဆတ္ခနဲလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ….
ဟာ …
ဘာဆိုဘာမွမေတြ႔။ ထူးဆန္းသည္က ေစာေစာက ၾကားရတဲ့အသံ
႐ုတ္ခ်ည္းရပ္တန္႔သြားတာပဲ။ က်ေနာ္ျပန္ေလွ်ာက္တယ္။ က်ေနာ္ စ
ေလွ်ာက္ခ်ိန္မွာပဲ အခုနအသံ ျပန္ၾကားရတယ္။
ဖလပ္ .. ဖလပ္ .. ဖလပ္
က်ေနာ္ ေျခလွမ္းအ႐ွိန္ကို ထပ္ျမွင့္လိုက္ေတာ့ အသံကလည္း
ပိုျမန္လာတယ္။ ဟာ … ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ေနျပီ။ ဒါ သရဲ။ ဘူတာ႐ံုသရဲ။
က်ေနာ့ကိုေျခာက္ဖို႔ ေနာက္ကလိုက္ေနတာ။ ဘာလုပ္ရမလဲ။
လုပ္တတ္တာတစ္ခုေတာ့႐ွိတယ္။ အဲဒီတစ္ခုပဲ လုပ္မယ္။ ဟုတ္ျပီ။ လုပ္ျပီကြာ …
ၾသကာသ ၾသကာသ ၾသကာသ အဲ ဟုတ္ပါဘူး သံ သံ သံဗုေဒၶ အဌ ဌ ဌ ဝီသဥၥ ဒါြရ ရ
ရ သဥၥ သ ဟ ဠၾကီး အ။ အာ .. ငါ့ႏွယ္ေနာ္ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ အေရးအေၾကာင္းဆိုမွ
အေယာင္ေယာင္အမွားမွားေတြ ျဖစ္ေနျပန္ျပီ ။
ေျခလွမ္းေတြ သုတ္ေျခတင္ျပီးေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ ေျမနီလမ္းေလးဆံုးလို႔
ကတၱရာလမ္းမေပၚေရာက္လာတယ္။ ဒီအထိ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက လိုက္လာဆဲ။
ကတၱရာလမ္းမေပၚေရာက္ေတာ့ ေစာေစာက ဖလပ္ဖလပ္အသံက ႐ွပ္ ႐ွပ္ ျမည္လာတယ္။
ရွပ္ .. ရွပ္ .. ရွပ္ .. ရွပ္
က်ေနာ္မရေတာ့ဘူး။ ႐ွဴ႐ွဴးေတြထြက္လို႔ အီအီးေတြပါ ပါခ်င္လာျပီ။
ေနာက္က်တဲ့ေျခေထာက္ သစၥာေပါက္ဟဲ့ဆိုျပီး တစ္ခ်ိဳးတည္းေျပးလိုက္တာ
အိမ္ေ႐ွ႕ကို ဘယ္လိုေရာက္လို႔ ေရာက္လာမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ေမာရမွန္းမသိ
ပမ္းရမွန္းမသိ။ ေနာက္လည္းလွည့္မၾကည့္မိေတာ့။ အိမ္ျခံစည္း႐ိုးဝအေရာက္မွာ
ဖိနပ္ေတာင္မစီးနိုင္ေတာ့ပဲ ျခံဝမွာတင္ ဖိနပ္ကိုခၽြတ္ထားခဲ့ျပီး
အိမ္ထဲေျပးဝင္ခဲ့တယ္။
ေမာၾကီးပမ္းၾကီးနဲ႔ အိမ္ထဲေျပးဝင္လာတဲ့ က်ေနာ့ကို ဘာျဖစ္လာတာလဲ
ဝိုင္းေမးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ စကားေမးေတာင္မရပဲ သတိလစ္သြားေတာ့တယ္။
ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ၾကာသြားလဲ မသိဘူး။ က်ေနာ္သတိျပန္လည္လာေတာ့
မနက္႐ွစ္နာရီခြဲေနျပီ။ ညကျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းစံုကို
အိမ္သားေတြအားလံုးကို ျပန္ေျပာျပေတာ့ က်ေနာ့အေဖကို
တစ္ေယာက္တည္းလႊတ္ရပါ့မလားဆိုျပီး ဝိုင္းအျပစ္တင္ၾကပါေလေရာ။ က်ေနာ့အေဖလည္း
မ်က္လံုး ပုတ္ခပ္ပုတ္ခပ္နဲ႔ ျဖစ္ေနရွာတယ္။ အေမကေတာ့ ငါ့သားေလး
ကံေကာင္းလို႔ဆိုျပီး ေျပာေနရွာတယ္။
တကယ္ပါဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး တစ္ခါမွ မၾကံဳးဖူးခဲ့ဘူး။
သရဲဆိုတာေတာ့ ၾကားဖူးတယ္။ လက္ေတြ႔ အေျခာက္ခံရတာေတာ့ ဒါ ပထမဆံုး အၾကိမ္ပဲ။
ဒီအေၾကာင္းကို ေက်ာင္းေရာက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္ေျပာျပရမယ္လို႔
ေတးထားလိုက္တယ္။
က်ေနာ္ လွဲေနရာက ထျပီး ေရမိုးခ်ိဳး ထမင္းစား အဝတ္အစားလဲျပီး
ေက်ာင္းသြားဖို႔ အိမ္္ေရွ႕ထြက္လာေတာ့ ဖိနပ္ကရွာမေတြ႔ဘူး။ ေနာက္မွ သတိရတယ္။
ညက ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ျခံဝမွာ ခၽြတ္ထားခဲ့တာပဲ။ သြားၾကည့္ေတာ့ …
ဟင္ … ညကသရဲ
ဟုတ္တယ္ ညကေျခာက္တဲ့သရဲက အခုထိရွိေနတုန္း။ ဒင္းက က်ေနာ့ဖိနပ္မွာ။
မနက္အလင္းၾကီးဆိုေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ဘာရမလဲ သရဲကို
ဂုတ္ကကိုင္ ခါးလိမ္ခ်ိဳးျပီး ျခံေထာင့္က အမွိဳက္ပံုထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္လည္း ငါကြလို႔ ဟစ္လိုက္ေသးတယ္။ သရဲကို ဂုတ္ကကိုင္ျပီး
ခါးလိမ္ခ်ိဳးတာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာမဟုတ္လား။ အခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္
သရဲမေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ မေၾကာက္ဆို က်ေနာ္ ဂုတ္ကိုင္ျပီး ခါးလိုက္ခ်ိဳးလိုက္တာ
ညက ဘူတာ႐ံုလမ္းမွာ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္လိုက္ျပီး ဖလပ္ ဖလပ္ ရွပ္ ရွပ္နဲ႔
ေျခာက္တဲ့ ေကာက္ညွင္းထုပ္ဖက္ၾကီး ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဟား ဟား ဟား ဟား …
ညက ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ဘူတာ႐ံုသရဲအေၾကာင္း ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ဘယ္သူမွ ေျပာမျပေတာ့ဘူး။
ေနာင္လည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာမျပေတာ့ဘူး ဟီး ဟီး …..
နားပါဦးမည္ …
